Grób Wojciecha Koperskiego, dzierżawcy Sławic Duchownych.
D. O. M.
Ś. p.
Wojciech Antoni
K O P E R S K IDZIERŻAWCA SŁAWIC PO DUCHOWNYCHUrodzony w Gnieźnie 1832r.
Żył lat 65
Umarł dnia 19 Października 1895r.
Pozostała żona z dziećmi
ten kamień kładą
Prosząc o Zdrowaś Marja
Wojciech Antoni Koperski w latach 1888-1897 dzierżawił Sławice Duchowne od Ignacego Gągolewskiego.
Pierwszą żoną Wojciecha Koperskiego była Anna Józefa Żubrowska z którą miał dziewięcioro dzieci. Drugą żoną była Katarzyna z Margosińskich. Wojciech Koperski był - jak to w swej kronice napisał Franciszek Kuler - "dobrym gospodarzem i wzorowym rolnikiem". Gospodarował nowocześnie, służąc radą i pomocą sławickim włościanom.*
Prawnuczka Wojciecha Koperskiego, Lubosza Dąbrowska napisała kronikę pokolenia swych przodków: pradziadków Koperskich, dziadków Grzegórzków i swych rodziców - Karpińskich. Kronika zawiera wiele mało znanych faktów z przeszłości Miechowa i okolicy, przedstawionych w tle dziejów rodziny autorki. Jako ciekawostkę należy dodać, że do dziś tę część Miechowa, gdzie czasy okupacji spędziła Lubosza nazywa się "Grzegórzki".
Dzięki uprzejmości pana Józefa Alfreda Dąbrowskiego możemy zamieścić na naszej stronie to opracowanie, noszące tytuł "Kronika trzech pokoleń". Materiał jest tak obszerny i interesujący, że wart jest wydania w formie książkowej.
* Wojciech Koperski uczył między innymi jak należy wykonywać orkę, by uzyskać wyższe plony, jednak znaleźli się i tacy "którzy nie chcieli korzystać z dobrej rady i dalej orali w zagony. Z czasem w Sławicach – Duchownych pozostał tylko jeden gospodarz, nasz [F. Kulera - przyp. MP] sąsiad Jakub Pogoń, który do śmierci trzymał się kurczowo orki w zagony". Upartym gospodarzem wspomnianym w "Kronice wsi Sławice" przez Franciszka Kulera był pradziadek administratora strony internetowej "miechowski_kuferek".
Pomnik nagrobny Pawła Rohlanda podstolego przemyskiego, kasjera dóbr królewskich i jego żony, Barbary z Boryckich. Pomnik zwieńczony ostrą piramidą, ozdobiony herbem Pogoń. Kamienny krzyż ze szczytu pomnika oparty o podstawę.
Napisy na czterech bokach pomnika - dziś już nieczytelne - według
ks. Wiśniewskiego brzmiały:
Paweł Rochland Podstoli
Przemyski dziedzic dóbr
Służenic i Wymysłowa
urodzony dnia 26 Lip. 1724 r.
w ziemi Chełmskiey
zmarł dn. 8 kwietnia
Roku 1816
----------------------------------------
Z Barbarą z Boryckich żoną, urodzoną
dn. 4 grudnia Roku 1747 w Województwie Sandomierskim zmarłą
dn. 22 sierp. 1822 roku przy tym kościele spoczywają.
-------------------------------------------
Grzeszni wiernych do Boga proszą o westchnienie
By ich przyjął do łaski i dał przebaczenie.
-------------------------------------------
Dzieci rodzicom w dowód wdzięczności 1830 Ro.
Dzięki uprzejmości dyrekcji Muzeum Lubelskiego powyżej zamieszczono portrety olejne przedstawiające Pawła Rohlanda i jego syna, generała Franciszka Rohlanda.
Z metryk zgonu wynika, że Paweł Rohland zmarł w 1817 roku, a jego żona Barbara z Boryckich w 1821 roku. Nie wiadomo z czego wynika niezgodność pomiędzy metrykami a starym napisem na pomniku. Ks. Wiśniewski odczytał na pomniku "dóbr Służenic" - należałoby raczej przypuszczać, że napis brzmiał "dóbr Sławic" - za Franciszkiem Kulerem.
Rohlandowie mieli troje dzieci: Franciszka, Stanisława (Marcina) i Helenę. Paweł Rohland był pierwszym, który otrzymał szlachectwo z herbem Pogoń IV w 1767 roku. W 1780 został kasjerem skarbu koronnego. W roku 1789 - podstolim przemyskim a w 1792 roku podczaszym halickim. Rohlandowie byli właścicielami Sławic od 1766 roku - (kiedy to nabyli je od Józefa Russockiego, chorążego bracławskiego) - to według F. Kulera, natomiast W. Doliński pisze, że od ok. 1789 roku.
27 maja 1804 roku Sławice zakupił od Pawła Rohlanda mąż jego córki Heleny, Franciszek Borkiewicz, za sumę sto osiemdziesiąt tysięcy złotych polskich.
Stanisław Rohland, urodzony w Krakowie, był właścicielem wsi Podgaje koło Skalbmierza, natomiast urodzony w Sławicach w 1779 lub 1780 roku jego brat Franciszek (nie odnaleziono jego metryki urodzenia) dosłużył się stopnia generała.
Franciszek służbę w wojsku rozpoczął w 1807 roku w armii Księstwa Warszawskiego jako porucznik batalionu strzelców płockich. W 1808 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari.
W 1812 roku uczestniczył w kampanii rosyjskiej. Od grudnia 1813 do kwietnia 1814 w niewoli. Był jednym z dowódców uczestniczących w powstaniu listopadowym. Odznaczył się podczas bitew pod Grochowem i Wawrem. Po powstaniu internowany na terenie Prus. Po powrocie w 1832 roku do Polski zesłany do Wołogdy w głębi Rosji. W 1833 roku powrócił z zesłania i osiadł w Tuszowie gdzie prowadził rozległe interesy.
Kreator stron internetowych - przetestuj